දෑසම වසා ඇති කළුවර හරිම කළුවරයි

දෑස පෙනුනත් යසට පෙනෙන දෙයක් නැති තරම්ය... 

ඉන්නේ කොහේදැයි.. 

යන්නේ කොහාටදැයි නිච්චියක් නැත...

දසත පැතිර ඇත්තේ කළුවරයි...

ඈතින් ඇහෙන වේලිච්ච පඩරැලක සර සර හඩ... 

හිතට අලුත් බලාපොරොත්තුවකි...

පින්නේ සිතල දෙපය රිද්දුවත් එය හිතට සැනසීමකි.... 

යාන්තමට අතපත ගගා කදු ගැටය මතට නැග ගත්තෙමි...

එහෙත් මින් ඉදිරිය සිහිනයකි......

මා යා යුත්තේ කොහේ දැයි මා නොදනී...

අතරමග ඇද වැටේ යැයි හිතට මහා ගුප්ත බියක් දැනේ...

ඒ හිතේ හැටිය... 

රළු පරළු දෑතට දැනෙන දෑ ගැන හිත සංවේදිව හිතන්නට අකමැති වාගේය....

එයට උවමනා ඊට වඩා සිනිදු දේය... 

ඉතින් මා කුමක් කරන්නද??? 

මරු කතරක් මැද අතරමං වු සෙයක් දැනේ...

ජිවිතයට පෙනෙන දෙයක් නැති තරම්ය.. 

එහෙත් නොපෙනෙන දෑ බොහෝය... 

එහෙයින් තවත් යා නොහැක.... 

මන් යත් දෑසම වසා ඇති කළුවර හරිම කළුවරයි

එපාවූ කදුළ

රුදුරු චිත්ත වේගයෙන් බැටකෑ

සංවේදි ආදරයෙන් පමණක් තෙත බරිත වූ

ප්‍රාණයෙන් වෙන් කර

ආත්මාර්ථකාමීව....

දෙනෙතින් උදුරා දමන කල

සැලෙන්නට පමණක් 

උරුමකම් ඇති නුඹ..

යලිත් කෙදිනකවත් 

මා දෙනෙත් වෙත 

නොඑනු ඇත

අදුරු වෙළුමක මතක නටබුන්

නිවුනු දෑස් අගිසි අබිමුව

දිලෙන ගිනියම් කදුළු බිංදුව

සැලෙන්නට මත්තෙන් සොදුරිය

මුදාලනු මැන නෙතින් නුඹෙ රුව

අදුරු වෙළුමක මතක නටබුන්

දැවෙයි හදවත් මන්දිරේ

පියාසර කල නුරා හසරැල්

තවත් නෑ මේ හිත් කොනේ

දැවි දැවී මල් පිපුනු කතරේ

සැලි සැලි සිත නතර වූදා

තවත් ඉහිලිය නොහැක මේ දුක

මුදාලනු මැන නෙතින් නුඹෙ රුව

ආයෙම මල් පැල

වැස්ස
   වැස්ස
            වැස්ස
                  වැස්ස
                            වැ
                                ස්
                                   ස්
                                    ස්
                                        ස්
                                           ස
                                             යට වුනා
                                   දිය වුනා
                                         මඩ වුනා
                                  ටික දවසයි
                                       වේලුනා
                                         පැලවුනා
                                ආයෙම 
                                         මල් පැල