මතකය

 

අදුරට බිලි දුන් සිතුවිලි නුඹගේ
එළියෙන් කදුරැල් දැවෙනු පෙනේ.....
හසරැල් බිදකට ඉඩක් තියේවිද
මතකය වද දෙන හිතට නුඹේ....

දෙපා සොයන මල් පාවඩ.......!!

දෙනෙත් පියන්පත් බොදවෙයි 

අවතැන් වී කදුළු බිදට

හිත් දෑලේ දෝර ගැලූ

සිහින මැදුරු සුන් වූ කල......

දුක් ගින්දර සිල්ලර කර

උඩු සුළගේ පා කරනට

මදුමායා සිනාසුනා

අඩ අදුරේ වීදී කොනක

සුළු මොහොතක සුවය දිදී

ගිනියම් කර රතු ලේ පොද

මදුවිත ළග ඉම නොපෙනෙයි

දෙපා සොයන මල් පාවඩ.......

පාට හීන...

වසන්තයට පෙර එක දවසක්

දුටුවා නුඹ එක හීනෙක....

මටත් හොරෙන් ඒ හීනෙන්

එකළු වුනා වසන්තයම..........

පාට පිරුණු නුඹෙ දෑතින්

සිත්තම් කළ මගෙ ලෝකය

රැගෙන ගියා මගේ හදින්

නොපෙනෙන තරමට ඈතට..

නුඹ තරම්....

සදු තරම් මට හිරු තරම්...

ආදරේ තිබු නුඹෙ ළයේ..

නුඹ තරම් නුඹෙ රුව තරම්

සෝ සුසුම් දුන් කිසිවක් නැතේ

වේදනාවන් විදිනට තරම්

සිතේ සවියක් නැති මගේ..

නුඹේ සුසුමන් හැර වෙනින් යම්

නොමැත කිසිවක් මේ ලොවේ..

නුඹේ නෙතගින් මගේ කදුළක්

වැටුනි නම් පෙර එක දිනේ

මා නුවන් පිරු නුඹේ සෙනෙහෙත්

රැගෙන යනු මැන මා කෙරෙන්.......................

සියුමැලිද කළුවරත් මෙතරම්....................

සියුමැලිද කළුවරත් මෙතරම්

නුඹේ හදවත ඉස්සර වගේ..........

මගේ හිත නුඹ කළුවරට ගෙනිහින්

කළුවරත් දැන් මගෙ වගේ...

හීන අතරින් අදුර හිනහේ

නුඹව නොපෙනෙන්නට වගේ..

නෙත ගිලන් වී වැටෙන කදුළට

නුඹේ මතකය යළි ඇදේ

නුඹේ නිලුපුල් සිනා බිදකට

මගේ කදුළේ ඉම වැසේ....

සුන්දරද කදුළත් මෙතරම්

නුඹව මට ඉස්සර වගේ.......